Ellinor

Ellinor jest smukłą i wysoką osobą, której sylwetka wygląda niepozornie i raczej nie wskazuje na jej profesję. Bo kto widząc szczupłą dziewczynę pomyślałby, że jest ona wyszkoloną łuczniczką?? Pierwsze, co zazwyczaj przychodzi ludziom na myśl, to to, że sprawia wrażenie delikatnej. Nic bardziej mylnego! Po matce odziedziczyła oliwkowy odcień skóry, która jest wrażliwa na dotyk i podmuchy wiatru po latach polowań. Po ojcu zaś błękitne oczy przypominające wody oceanu. Raz burzliwe i przerażające, raz spokojne, wręcz delikatne. Na dłoniach (a czasem także na twarzy) dosyć często można zauważyć liczne zadrapania po polowaniach. Jej podłużną twarz okalają sięgające do mniej więcej połowy pleców włosy o kolorze przybrudzonego złota, które często związuje rzemieniem. Problemem jest to, że często się zsuwa i gubi podczas łowów, co niesamowicie dziewczę irytuje. Kształtne usta, prosty i zgrabny nos oraz cienkie brwi dodają Ellinor uroku, jednak za bardzo na to nie zważa. W ogóle niezbyt przejmuje się ubiorem, wyjątkami są jednak jakieś ważne uroczystości. A tak to zwykła nosić bury płaszcz z kapturem, pod nim ciemnozielone spodnie i koszulę, na to skórzaną kamizelkę, wysłużone buty na miękkiej podeszwie i pas z przytroczonymi kołczanem, sztyletem i sakwą. Za to na dworze króla przebiera się w bardziej obowiązkowe rzeczy, które wypada nosić, jak choćby płaszcz z jego herbem wyszytym na wysokości lewego ramienia, symbolizujący bycie na usługach władcy. Płaską nie można dziewczyny nazwać, zaokrąglenia ma raczej takie, jak trzeba.

Z natury raczej spokojna i opanowana, chyba że ktoś ją porządnie wyprowadzi z równowagi, wtedy można się po niej spodziewać wszystkiego. Nie zdarza się to jednak zbyt często, bardzo trudno doprowadzić ją do takiego stanu. W stosunku do przyjaciół jest życzliwa i miła, tylko przy ich może się trochę wyluzować. Normalnie, gdy jest na służbie u króla, to zachowuje powagę, a jej twarz nie zdradza jakichkolwiek emocji. Jest wierna w stosunku do tych, którym ufa. Zawsze wśród obcych ludzi woli więcej słuchać, mniej mówić i stara się pozostawać na uboczu tak, aby nikt nie zwracał na nią uwagi. Dlatego właśnie w karczmach i oberżach (jeśli w ogóle tam wstępuje) można owe dziewczę znaleźć w zacienionych miejscach nierzucających się w oczy, z boku. Ellinor także nie rzuca słów na wiatr, jak coś obieca lub powie, to daną rzecz zrobi bez względu na wszystko. Ma silne poczucie obowiązku- najpierw zadania jej powierzone, dopiero potem odpoczynek i czas dla siebie. Nigdy nikogo nie zdradzi, chyba że będzie musiała to zrobić dla dobra tej osoby. Jest nieugięta, cierpliwa i ambitna. Te trzy cechy wykształtowały się u jej podczas lat ćwiczeń i ostrego szkolenia. Ma słabość do swojego konia- Fabiana. Bardzo często okazuje mu czułość w taki czy iny sposób, niesamowicie się do niego przywiązała i nie pozwoli go skrzywdzić. Nie widzi innego sposobu na życie dla siebie oprócz tego którym teraz żyje.

Jako dziecko Ellinor nie miała zbyt łatwego życia. Jej ojciec- Aidan- pragnął mieć syna, który odziedziczyłby po nim stajnie. Ojciec dziewczyny był bowiem powszechnie znanym i poważanym hodowcą oraz treserem jednych z najlepszych koni bojowych w królestwie. Jakże wielkie było jego rozczarowanie, gdy Liadan (jego żona) urodziła dziewczynkę. Załamał się, przez pewien czas nie można było do niego dotrzeć. Dodatkowo kilkanaście dni po porodzie dowiedział się, od medyka, że Liadan jest zbyt słaba, by urodzić mu kolejnego potomka. Powoli i stopniowo oswajał się z tym faktem, jednak do końca nigdy się z tym nie pogodził. Zaczął szkolić córkę we wszelkich dziedzinach teoretycznie przeznaczonych dla chłopców. Przy tym był nieustępliwy i wymagający, córka jednak bardzo go kochała i starała się zrobić wszystko, żeby go zadowolić. Podczas gdy inne dziewczynki bawiły się i tańczyły na polanie, ona uparcie trenowała łucznictwo, walkę sztyletem, zastawianie wnyków oraz cokolwiek innego, co jej ojciec wymyślił. Nie przejmowała się tym zbytnio, ufała mu bezgranicznie. Została przez niego nauczona obchodzenia się z końmi, umiejętnego prowadzenia rozmowy tak, aby rozmówca powiedział wszystko, co ona zechce oraz wielu innych rzeczy. Przy Aidanie nigdy nie miała ani chwili wytchnienia, gdy tylko skończyła jedno zajęcie, on wynajdywał dla niej kolejne. Jedyne chwile wytchnienia miała z Liadan, która uczyła ją śpiewu i podstaw sztuki zielarstwa.
Jednym z szczęśliwszych dni dziewczyny były jej czternaste urodziny. Wtedy to ojciec podarował jej Fabiana. Od tamtej pory dziewczyna i koń są nierozłączni. Jak się później okazało jedynym problemem było znalezienie dla dziewczyny narzeczonego. Ludzie trochę niechętnym okiem spoglądali na dziewczynę, podejrzewając, że wyuczona tylu rzeczy może sprawiać kłopoty. Widząc, ze rodzice tracą przez nią ich cenny czas, postanowiła, że już pora się usamodzielnić i wyruszyć z rodzinnych stron. Spakowała więc trochę swoich rzeczy i wyruszyła w podróż. Trafiła na dwór króla, któremu to zaoferowała swoje usługi, powołała się przy okazji na swego ojca. Od tamtej pory służy na dworze jako łowczyni, jednak władca zleca jej także inne, trochę trudniejsze i bardziej wymagające zadania.

-sztylet
-kołczan z tuzinem strzał z czarnymi lotkami
- sakiewka z monetami
- prosty drewniany łuk (siła naciągu- 18 kilogramów)

- łucznictwo;
- polowanie (w tym zastawianie wnyków itp);
- ciche poruszanie się;
- jazda konna;
- perswazja;
- walka sztyletem

- Ellinor nienawidzi alkoholu. Nigdy się go nie tykała i nie ma najmniejszego zamiaru tego robić.
- W wolnych chwilach uwielbia pływać w jeziorze.
- Mo problemy ze snem. Najczęściej można ją wtedy spotkać koło Fabiana lub siedzącą a dachu stajni i wpatrującą się w dal.
- Zawsze troszczy się najpierw o innych, dopiero potem o siebie.
- Czasami przyjmuje także zlecenia od innych osób niż jej władca (oczywiście za jego wiedzą i zgodą).
- Jej ulubioną porą roku jest wiosna.
Diarmuid Ua Duibhne